Morrell Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

cyprysów, tylko oliwki, słyszałem w odpowiedzi. Ale teraz znałem prawd�.
Wioska La Verge le�y na południowym kra�cu długiej doliny otoczonej od
wschodu i zachodu wysokimi skałami. Wynaj�łem samochód. Przycisn�łem
210
pedał gazu i zostawiaj�c za sob� chmur� pyłu ruszyłem na północ. Wzgórza
rosły w oczach. Drzewa, które widziałem z wioski, rzeczywiScie były oliwka-
mi. Lecz skały o barwie ołowiu wygl�dały dokładnie tak samo jak na obrazach
Van Dorna. Przyspieszyłem drog� wij�c� si� wSród wzgórz. Na szczycie jed-
nego z nich znalazłem odrobin� miejsca na zaparkowanie wozu i czym pr�dzej
wysiadłem. W któr� stron� si� uda�? Pod wpływem impulsu ruszyłem w lewo.
Okazało si�, �e moja decyzja nie była całkiem przypadkowa. Zbocza
wzgórz miały w sobie niesamowit�, dramatyczn� estetyk�. Rzucała si� w oczy
jakaS dzikoS� krajobrazu, poczucie gł�bi, substancjalnoSci. Tak jak w dzie-
łach Van Dorna.
CoS pchało mnie przed siebie. Dotarłem do wzgórz kwadrans po pi�tej.
Czas jakby dziwnie si� zag�Scił. Zegarek pokazywał dziesi�� po siódmej.
Sło�ce płon�ło karmazynowo, zni�aj�c si� nad szczytami wzgórz. Pozwoli-
łem krajobrazowi prowadzi� si� w moich poszukiwaniach. Grzbiety i paro-
wy układały si� w labirynt, za ka�dym załomem skały ukazywała si� prze-
szkoda lub niewielka przeł�cz, wskazuj�c mi drog�. Miałem poczucie, �e
jestem& Tak, to właSciwe słowo: sterowany. Okr��yłem wyst�p skalny i zbie-
głem po stoku; nie zwracałem uwagi na ciernie rozdzieraj�ce mi spodnie
i krew na dłoniach. Znalazłem si� na kraw�dzi skalnego w�wozu, na którego
dnie wSród ostrych głazów rosły cyprysy.
Zbocze było strome. ZeSlizgiwałem si� po ostach, nie dbaj�c o ich ostre
ukłucia. Głazy prowadziły mnie w dół. Wbrew złym przeczuciom za wszelk�
cen� pragn�łem dosta� si� na dno parowu.
Ten skalny kocioł pełen głazów i cyprysów, ten cierniowy komin widzia-
łem nie tylko na obrazie Van Dorna, lecz tak�e na nieudolnych płótnach
Myersa. Dlaczego to miejsce wywarło na nich tak przemo�ny wpływ?
Odpowiedx przyszła pr�dzej ni� si� spodziewałem. Usłyszałem j�, zanim
zobaczyłem, cho� słowo to nie oddaje tego, co poczułem. Dxwi�k był tak nikły
i tak wysoki, �e niemal poza granic� słyszalnoSci. W pierwszej chwili pomy-
Slałem, �e stan�łem w pobli�u gniazda szerszeni. W nieruchomym powietrzu
wypełniaj�cym parów wyczułem delikatn� wibracj�. To było jak sw�dzenie
skóry tu� koło b�benków usznych. Odgłos składał si� z wielu identycznych
dxwi�ków, które zlewały si� jak bzyczenie owadów. Jednak ton tego dxwi�ku
był o wiele wy�szy. Przypominał chór zawodz�cych rozpaczliwie głosów.
Marszcz�c brwi, zrobiłem kolejny krok w stron� cyprysów. Sw�dzenie
skóry wewn�trz ucha stało si� tak nieznoSne, �e si�gn�łem r�kami do skroni.
Zbli�yłem si� do drzew. Nagle zobaczyłem to wyraxnie. Zdj�ło mnie przera-
�enie. Cofn�łem si�, ale było ju� za póxno. SpoSród drzew jak błyskawica
strzeliło ku mnie coS; było tak małe, �e ledwie dostrzegalne.
Trafiło mnie w prawe oko. Ból był tak straszliwy, jak gdyby ktoS przebił
rozgrzan� igł� moj� siatkówk� i si�gn�ł ni� a� do mózgu. Zakryłem oko pra-
w� dłoni� i zawyłem przeraxliwie.
211
Cofałem si� dalej, a ból narastał, jakby lada chwila miał rozsadzi� mi
czaszk�. Kolana ugi�ły si� pode mn�. Osun�łem si� na zbocze i straciłem
przytomnoS�.
Było po północy, gdy dojechałem do wioski. Oko ju� mnie nie bolało, ale
moje przera�enie wzrosło. Jeszcze nie całkiem przytomny po omdleniu w w�-
wozie, wszedłem do kliniki i spytałem, gdzie mieszka Clarisse. Skłamałem,
�e mnie do siebie zaprosiła. Nieco rozespana salowa zmarszczyła brwi, ale
podała adres. Wsiadłem w samochód i pojechałem do wioski.
W mieszkaniu Clarisse paliło si� Swiatło. Zapukałem do drzwi, ale nikt
nie otworzył. Zapukałem mocniej. W oknie poruszył si� cie�. Zatoczyłem si�
do Srodka, gdy tylko otwarły si� drzwi. Clarisse stała przede mn� w samym
szlafroku; kobieta siedz�ca na łó�ku w sypialni zasłoniła piersi przeSciera-
dłem i zerwała si�, �eby zamkn�� drzwi.
Co to ma znaczy�? zawołała Clarisse. Nie zapraszałam ci�!& Jak
Smiesz&
Nie mam czasu wyjaSnia� wykrztusiłem. Boj� si�. Potrzebuj� two-
jej pomocy.
Clarisse zacisn�ła szlafrok.
CoS mnie uk�siło, chyba zostałem zara�ony jak�S chorob�. Pomó� mi.
Daj mi jakieS antybiotyki, jak�S szczepionk�. Cokolwiek. Mo�e to jakiS wi-
rus albo grzyb. Mo�e działa jak bakteria.
Co si� stało?
Nie mamy czasu. Mogłem poprosi� o pomoc w szpitalu, ale oni by nie
zrozumieli. Potraktowaliby mnie tak samo jak Myersa, uznaliby, �e majacz�.
Ty musisz mnie tam zaprowadzi�. Musisz przekona� lekarzy, �eby wstrzyk-
n�li mi ka�dy lek, który mo�e zabi� to, co mnie zainfekowało.
Panika w moim głosie przekonała j�.
Tylko si� ubior�.
W drodze do szpitala opowiedziałem Clarisse, co si� stało. Natychmiast
zadzwoniła do lekarza. W oczekiwaniu na niego zdezynfekowała mi oko i dała
jakiS Srodek przeciw bólowi głowy, który dr�czył mnie coraz bardziej. Za-
spany lekarz ockn�ł si� na widok mojego wyrazu twarzy. Zgodnie z przewi-
dywaniami zareagował tak, jakby miał do czynienia z pacjentem w gł�bokiej
depresji. Krzykn�łem, �eby przestał si� wygłupia� i nafaszerował mnie anty-
biotykami. Clarisse sprawdziła, czy nie daje mi Srodka uspokajaj�cego.
Wstrzykn�ł mi wszelkie mo�liwe kombinacje leków. Połkn�łbym cho�by
strychnin�, gdybym miał pewnoS�, �e pozb�d� si� tego, co tkwi w mojej gło-
wie.
212
W cyprysowym zagajniku ujrzałem male�kie twarze z szeroko rozwarty-
mi ustami i wij�ce si� drobne ciała, takie same jak na obrazach Van Dorna.
Teraz ju� wiem, �e Van Dorn nie przesycał obrazu rzeczywistoSci swoimi
szalonymi wizjami. Okazało si�, �e jednak nie był impresjonist�. W ka�dym
razie nie był nim, kiedy malował Cyprysy w skalnym w�wozie . Jestem pe-
wien, �e Cyprysy były pierwszym obrazem namalowanym po tym, jak jego
mózg uległ infekcji. On malował dokładnie to, co zobaczył podczas jednego
ze swoich spacerów. Póxniej, gdy infekcja si� rozszerzyła, widział male�kie
twarze i ciała wsz�dzie, niczym obraz nało�ony na wszystko, co go otaczało.
W tym sensie tak�e nie był impresjonist�. Otwarte usta i skr�cone z bólu cia-
ła były we wszystkim, na co spojrzał. Van Dorn malował wi�c swoj� rzeczy-
wistoS�. Mo�na powiedzie�, �e jego malarstwo było realistyczne.
Wiem o tym jak nikt inny, wierzcie mi. Lekarstwa nie pomogły. Mój umysł
jest tak samo zainfekowany jak Van Dorna& czy Myersa. Zastanawiałem
si�, dlaczego Van Dorn nie przeraził si�, kiedy został uk�szony, dlaczego nie
pop�dził do szpitala i nie zwrócił si� do lekarza. Doszedłem do wniosku, �e
tak rozpaczliwie pragn�ł wizji, która o�ywiłaby jego obrazy, �e z radoSci�
przyj�ł cierpienie. A Myers tak bardzo chciał zrozumie� Van Dorna, �e gdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki