[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znaleziony na wodach Nilu, ma tę symboliczną literę w swym imieniu. Córka Faraona: nazwała go
imieniem Mojżesz i rzekła: albowiem wydobyłam go z Wód", Prócz tego jedno z hebrajskich imion
Boga ma również literę M; jest to Meborach, Zwięty" lub Błogosławiony"; a nazwą
" Powtarzający się symbol kształtowania się planet z oceanu nie-
mleka" w symbologii hinduskiej; przy czym Mandara służy za środkowy wałek, który poruszany za
pomocą sznurów przez bogów wprawia mleko w ruch i kondensuje w masło. Do dziś ten sposób
ubijania masła jest stosowany w Indiach [przyp. tłum.).
" Exodus, II, 10. Było siedem córek kapłana Midianitów, które przyszły czerpać wodę i którym
Mojżesz pomagał napoić ich trzodę; za tę usługę Midianita oddaje Mojżeszowi za żonę swą córkę,
imieniem Zippo-rah. czyli Sippara, co znaczy Fala Zwietlista (Exodus, II. 16-21).
wód potopu jest M'bul. Przypomnienie trzech Marii przy ukrzyżowaniu oraz ich związku z Marę,
morzem lub wodą, może zakończyć szereg tych przykładów. Dlatego to w judaizmie i chrześcijaństwie
mesjasz zawsze jest łączony z wodą i przez chrzest z rybami, znakiem zodiaku zwanym w sanskrycie
Minam, oraz awatarem Ma-tsja (Ryba) i z lotosem, symbolem łona, albo z lilią, która ma to samo
znaczenie.
W wykopaliskach starożytnego Egiptu widzimy, że im starsze są symbole ofiarne i emblematy na
wydobytych przedmiotach, tyrn częściej znajdujemy kwiaty lotosu i wodę w związku z bogami
54
www.teozofia.org Teozofia w Polsce
słonecznymi. Bóg Knum, potęga wilgoci, czyli woda, która, jak uczy Tales, jest pierwiastkiem obecnym
w każdej rzeczy, siedzi na tronie w środku lotosu. Bóg Bes stoi na lotosie, gotów pożreć swe
potomstwo. Thot, bóg mądrości i tajemnicy, święty kronikarz Amenti, noszący tarczę słoneczną jako
hełm, siedzi; z głową byka święty byk Mendes jest jedną z postaci Thota i ciałem człowieka, na
rozkwitłym, w pełni rozchylonym lotosie. A wreszcie Bogini Hi-kit, w swej postaci żaby, spoczywa na
lotosie; wykazuje tym swoje powinowactwo z wodą. Z tego niepoetyczne-go kształtu żaby jako
symbolu, bezsprzecznie najstarszego glifu z egipskich bóstw, egiptoiodzy usiłowali na próżno odkryć
tajemnicę i funkcje tej bogini. Przyjęcie tego symbolu przez pierwszych chrześcijan wskazuje, że znali
go lepiej niż nasi współcześni orientaliści. Bogini żab lub ropuch" była jednym z głównych bóstw
kosmicznych, związanych ze stworzeniem, dzięki ziem-no-wodnej naturze tego zwierzęcia, a głównie
z powodu jego pozornego zmartwychwstawania po długich stuleciach samotnego życia, wśród starych
murów, skał itd. Uczestniczyła ona nie tylko w ukształtowaniu świata, wespół z Knumem, lecz była
również związana z do-
gmatem zmartwychwstania". Z tym symbolem musiało być związane bardzo głębokie i święte
znaczenie, skoro pomimo niebezpieczeństwa posądzenia o wstrętną formę zoolatrii, pierwsi
chrześcijanie egipscy wprowadzali go do swych kościołów. Lampy kościelne, z wyrytymi na nich
słowami Jam jest zmartwychwstanie", miały kształt żaby lub ropuchy wewnątrz kwiatu lotosu lub bez
tego symbolu. Te boginie-żaby znajdują się również na wszystkich mumiach.
* U Egipcjan zmartwychwstaniem było ponowne narodzenie się po 3000 lat oczyszczenia, c?y to w
dewakanie, czy też na Polach szcząsh-
" Takie boginie-żaby" można oglądać w Bulak, w kairskim muzeum. Za wiadomość o lampach
kościelnych w kształcie żab i napisach na nich odpowiedzialny jest uczony dyrektor tegoż muzeum, M.
Gaston Maspero (zob. jego Gnidę au Musee de Boulag, s. 146).
Rozdział IX
KSI%7łYC, DEUS LUNUS, FEBE
Archaiczny ten symbol należy do najbardziej poetycznych i zarazem najbardziej filozoficznych.
Starożytni Grecy wysunęli go na pierwszy plan, a poeci współcześni używali go aż do zupełnego
zbanalizowania. Królowa Nocy, sunąca po niebie w majestacie swego niezrównanego światła,
usuwająca w cień wszystko, nawet Hespe-rus, Gwiazdę Wieczorną, rozpościerająca swój srebrzysty
płaszcz nad całym gwiezdnym światem, byfa zawsze ulubionym tematem wszystkich poetów
chrześcijaństwa, od Miliona i Szekspira, aż po ostatniego wierszokletę. Ale jaśniejąca fampa nocy, ze
swym orszakiem niezliczonych gwiazd, przemawiała tylko do wyobrazni profanów. Aż do niedawnych
czasów religia i nauka nie miały nic wspólnego z tym pięknym mitem. A przecież zimny, dziewiczy
księżyc, który, według słów Shelley'a:
...upięknia wszystko, nad czym się uśmiechnie, ten wędrowny relikwiarz miękkiego, a jak lód
zimnego płomienia, co wciąż się zmienia i wciąż jest ten sam, i świeci, a nigdy nie grzeje'...
pozostaje w bliższym związku z Ziemią, niż którekolwiek z innych ciał niebieskich. Słońce jest
dawcą życia
dla całego planetarnego układu, a księżyc jest dawcą życia dla naszego globu; pierwsze rasy
ludzkie wiedziały i rozumiały to dobrze, nawet w swym niemowlęctwie. Jest on królową", a zarazem
królem. Był królem Somą, zanim przemienił się w Febe i dziewiczą Dianę. Jest bóstwem chrześcijan,
%7łydów Mojżesza i Kabały, choć świat cywilizowany mógł być przez długie wieki tego nieświadomy, w
istocie od czasu, gdy umarł ostatni wtajemniczony ojciec Kościoła, zabierając ze sobą do grobu
tajemnice dawnych świątyń pogańskich. Dla takich ojców, jak Orygines lub Klemens Aleksandryjski,
księżyc był żywym symbolem Jehowy, dawcą życia i śmierci, zarządcą bytu w naszym świecie. Jeśli
bowiem Artemis była Luną na niebie, a u Greków Dianą, na Ziemi księżycem, i otaczała opieką
narodziny dziecka i jego życie, to u Egipcjan była Hekat (Hekate) w piekle, boginią śmierci, władczynią
magii i czarów. A nawet więcej: jako uosobienie księżyca o trojakich cechach Diana-Hekate--Luna są
trójcą w jednym. Jest ona bowiem Diva trifor-mis, tergemina, triceps (T rój kształtna, troista, trójgłowa
bogini) z trzema głowami na jednej szyi, podobnie jak Brahma-Wisznu-Sziwa, a więc jest ona
prototypem naszej Trójcy, która nie zawsze była wyłącznie męska. Liczba 7, odgrywająca tak dużą
rolę w Biblii, święcona siódmym dniem, czyli szabatem, przyszła do %7łydów z odległej starożytności, a
pochodzenie swe wywodzi z poczwórnej liczby 7, zawartej w 28 dniach księżycowego miesiąca, przy
czym każdą siedmiodniową jego część przedstawia jedna kwadra księżyca.
55
www.teozofia.org Teozofia w Polsce
Warto przedstawić w tym dziele, w skrócie, pochodzenie i rozwój mitu i kultu księżycowego za
czasów historycznej starożytności w naszej części globu. Naj-
" Księżyc zarówno w angielskim, jak i we francuskim jest rodzaju żeńskiego [przyp. tłum.].
wcześniejsze jego początki są niedostępne dla nauki ścisłej, która odrzuca wszelką tradycję; dla
teologii zaś, która pod kierownictwem sprytnych papieży potępifa każdą cząstkę literatury, nie mającą
imprimatur Kościoła rzymskiego, archaiczne jego dzieje są księgą zamkniętą na siedem pieczęci. Czy
starsza jest filozofia religijna Egiptu, czy też aryjskich Indii nauka tajemna twierdzi, że ta druga
niewielkie ma w tym wypadku znaczenie, gdyż kulty księżycowy i słoneczny są najstarsze na świecie.
Oba się utrzymały i oba do dziś istnieją na całej ziemi, już to otwarcie, już to jak na przykład w [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl exclamation.htw.pl
znaleziony na wodach Nilu, ma tę symboliczną literę w swym imieniu. Córka Faraona: nazwała go
imieniem Mojżesz i rzekła: albowiem wydobyłam go z Wód", Prócz tego jedno z hebrajskich imion
Boga ma również literę M; jest to Meborach, Zwięty" lub Błogosławiony"; a nazwą
" Powtarzający się symbol kształtowania się planet z oceanu nie-
mleka" w symbologii hinduskiej; przy czym Mandara służy za środkowy wałek, który poruszany za
pomocą sznurów przez bogów wprawia mleko w ruch i kondensuje w masło. Do dziś ten sposób
ubijania masła jest stosowany w Indiach [przyp. tłum.).
" Exodus, II, 10. Było siedem córek kapłana Midianitów, które przyszły czerpać wodę i którym
Mojżesz pomagał napoić ich trzodę; za tę usługę Midianita oddaje Mojżeszowi za żonę swą córkę,
imieniem Zippo-rah. czyli Sippara, co znaczy Fala Zwietlista (Exodus, II. 16-21).
wód potopu jest M'bul. Przypomnienie trzech Marii przy ukrzyżowaniu oraz ich związku z Marę,
morzem lub wodą, może zakończyć szereg tych przykładów. Dlatego to w judaizmie i chrześcijaństwie
mesjasz zawsze jest łączony z wodą i przez chrzest z rybami, znakiem zodiaku zwanym w sanskrycie
Minam, oraz awatarem Ma-tsja (Ryba) i z lotosem, symbolem łona, albo z lilią, która ma to samo
znaczenie.
W wykopaliskach starożytnego Egiptu widzimy, że im starsze są symbole ofiarne i emblematy na
wydobytych przedmiotach, tyrn częściej znajdujemy kwiaty lotosu i wodę w związku z bogami
54
www.teozofia.org Teozofia w Polsce
słonecznymi. Bóg Knum, potęga wilgoci, czyli woda, która, jak uczy Tales, jest pierwiastkiem obecnym
w każdej rzeczy, siedzi na tronie w środku lotosu. Bóg Bes stoi na lotosie, gotów pożreć swe
potomstwo. Thot, bóg mądrości i tajemnicy, święty kronikarz Amenti, noszący tarczę słoneczną jako
hełm, siedzi; z głową byka święty byk Mendes jest jedną z postaci Thota i ciałem człowieka, na
rozkwitłym, w pełni rozchylonym lotosie. A wreszcie Bogini Hi-kit, w swej postaci żaby, spoczywa na
lotosie; wykazuje tym swoje powinowactwo z wodą. Z tego niepoetyczne-go kształtu żaby jako
symbolu, bezsprzecznie najstarszego glifu z egipskich bóstw, egiptoiodzy usiłowali na próżno odkryć
tajemnicę i funkcje tej bogini. Przyjęcie tego symbolu przez pierwszych chrześcijan wskazuje, że znali
go lepiej niż nasi współcześni orientaliści. Bogini żab lub ropuch" była jednym z głównych bóstw
kosmicznych, związanych ze stworzeniem, dzięki ziem-no-wodnej naturze tego zwierzęcia, a głównie
z powodu jego pozornego zmartwychwstawania po długich stuleciach samotnego życia, wśród starych
murów, skał itd. Uczestniczyła ona nie tylko w ukształtowaniu świata, wespół z Knumem, lecz była
również związana z do-
gmatem zmartwychwstania". Z tym symbolem musiało być związane bardzo głębokie i święte
znaczenie, skoro pomimo niebezpieczeństwa posądzenia o wstrętną formę zoolatrii, pierwsi
chrześcijanie egipscy wprowadzali go do swych kościołów. Lampy kościelne, z wyrytymi na nich
słowami Jam jest zmartwychwstanie", miały kształt żaby lub ropuchy wewnątrz kwiatu lotosu lub bez
tego symbolu. Te boginie-żaby znajdują się również na wszystkich mumiach.
* U Egipcjan zmartwychwstaniem było ponowne narodzenie się po 3000 lat oczyszczenia, c?y to w
dewakanie, czy też na Polach szcząsh-
" Takie boginie-żaby" można oglądać w Bulak, w kairskim muzeum. Za wiadomość o lampach
kościelnych w kształcie żab i napisach na nich odpowiedzialny jest uczony dyrektor tegoż muzeum, M.
Gaston Maspero (zob. jego Gnidę au Musee de Boulag, s. 146).
Rozdział IX
KSI%7łYC, DEUS LUNUS, FEBE
Archaiczny ten symbol należy do najbardziej poetycznych i zarazem najbardziej filozoficznych.
Starożytni Grecy wysunęli go na pierwszy plan, a poeci współcześni używali go aż do zupełnego
zbanalizowania. Królowa Nocy, sunąca po niebie w majestacie swego niezrównanego światła,
usuwająca w cień wszystko, nawet Hespe-rus, Gwiazdę Wieczorną, rozpościerająca swój srebrzysty
płaszcz nad całym gwiezdnym światem, byfa zawsze ulubionym tematem wszystkich poetów
chrześcijaństwa, od Miliona i Szekspira, aż po ostatniego wierszokletę. Ale jaśniejąca fampa nocy, ze
swym orszakiem niezliczonych gwiazd, przemawiała tylko do wyobrazni profanów. Aż do niedawnych
czasów religia i nauka nie miały nic wspólnego z tym pięknym mitem. A przecież zimny, dziewiczy
księżyc, który, według słów Shelley'a:
...upięknia wszystko, nad czym się uśmiechnie, ten wędrowny relikwiarz miękkiego, a jak lód
zimnego płomienia, co wciąż się zmienia i wciąż jest ten sam, i świeci, a nigdy nie grzeje'...
pozostaje w bliższym związku z Ziemią, niż którekolwiek z innych ciał niebieskich. Słońce jest
dawcą życia
dla całego planetarnego układu, a księżyc jest dawcą życia dla naszego globu; pierwsze rasy
ludzkie wiedziały i rozumiały to dobrze, nawet w swym niemowlęctwie. Jest on królową", a zarazem
królem. Był królem Somą, zanim przemienił się w Febe i dziewiczą Dianę. Jest bóstwem chrześcijan,
%7łydów Mojżesza i Kabały, choć świat cywilizowany mógł być przez długie wieki tego nieświadomy, w
istocie od czasu, gdy umarł ostatni wtajemniczony ojciec Kościoła, zabierając ze sobą do grobu
tajemnice dawnych świątyń pogańskich. Dla takich ojców, jak Orygines lub Klemens Aleksandryjski,
księżyc był żywym symbolem Jehowy, dawcą życia i śmierci, zarządcą bytu w naszym świecie. Jeśli
bowiem Artemis była Luną na niebie, a u Greków Dianą, na Ziemi księżycem, i otaczała opieką
narodziny dziecka i jego życie, to u Egipcjan była Hekat (Hekate) w piekle, boginią śmierci, władczynią
magii i czarów. A nawet więcej: jako uosobienie księżyca o trojakich cechach Diana-Hekate--Luna są
trójcą w jednym. Jest ona bowiem Diva trifor-mis, tergemina, triceps (T rój kształtna, troista, trójgłowa
bogini) z trzema głowami na jednej szyi, podobnie jak Brahma-Wisznu-Sziwa, a więc jest ona
prototypem naszej Trójcy, która nie zawsze była wyłącznie męska. Liczba 7, odgrywająca tak dużą
rolę w Biblii, święcona siódmym dniem, czyli szabatem, przyszła do %7łydów z odległej starożytności, a
pochodzenie swe wywodzi z poczwórnej liczby 7, zawartej w 28 dniach księżycowego miesiąca, przy
czym każdą siedmiodniową jego część przedstawia jedna kwadra księżyca.
55
www.teozofia.org Teozofia w Polsce
Warto przedstawić w tym dziele, w skrócie, pochodzenie i rozwój mitu i kultu księżycowego za
czasów historycznej starożytności w naszej części globu. Naj-
" Księżyc zarówno w angielskim, jak i we francuskim jest rodzaju żeńskiego [przyp. tłum.].
wcześniejsze jego początki są niedostępne dla nauki ścisłej, która odrzuca wszelką tradycję; dla
teologii zaś, która pod kierownictwem sprytnych papieży potępifa każdą cząstkę literatury, nie mającą
imprimatur Kościoła rzymskiego, archaiczne jego dzieje są księgą zamkniętą na siedem pieczęci. Czy
starsza jest filozofia religijna Egiptu, czy też aryjskich Indii nauka tajemna twierdzi, że ta druga
niewielkie ma w tym wypadku znaczenie, gdyż kulty księżycowy i słoneczny są najstarsze na świecie.
Oba się utrzymały i oba do dziś istnieją na całej ziemi, już to otwarcie, już to jak na przykład w [ Pobierz całość w formacie PDF ]